شعری زیبا از سهراب سپهری به نام به باغ هم سفران همراه با ترجمه انگلیسی

در این پست، شعری از سهراب سپهری را همراه با ترجمه در اختیار علاقه مندان به زبان انگلیسی قرار می دهیم. همچنین این پست برای علاقه مندان به شعر و ادبیات فارسی نیز مورد استفاده می باشد. بسیاری از کاربران دنبال اشعار انگلیسی و یا شعرهای فارسی به انگلیسی هستند که به سختی می توانند آنها را پیدا کنند. سایت Languagedownload با قرار دادن گزیده ای از اشعار بزرگان به صورت رایگان برای شما عزیزان، قصد دارد رضایت زبان آموزان و کاربران عزیز را نسبت به سایت بی نظیر لنگوئیج دانلود جذب کند.

قسمت سی و نهم از شعر سهراب سپهری، به نام ” به باغ هم سفران ” را بر روی سایت قرار داده ایم: (برای مشاهده روی ادامه مطلب کلیک کنید)

Within these alleyways so dark

I dread doubts and matches.

I dread the cemented surface of century.

Come so I may not fear the towns whose black earth is pasture to cranes.

Open me like a gate towards a pear’s fall in the age of steel’s rise.

Lull me to sleep under a branch far from the nocturnal collision of metals.

Call me if the dawn-mine discoverer comes

And I will wake up in the rise of a lilac flower from behind your fingers.

And then

Speak of the bombs that fell while I was sleeping.

Of the cheeks wet with tears while I was sleeping.

Tell me how many ducks flew over the sea

When the tanks trod on childhood dreams.

To whose foot of repose did the canary tie the yellow string of its song?

Tell me what innocent stuffs were unloaded at ports.

What science discovered the positive music of powder’s odour

What knowledge oozed out of the unknown taste of bread in the Mouth of Prophecy?

Then, I, like a faith warmed by equaterial sun

Will set you at the threshold of an orchard.

پیشنهادهای ویژه

“ترجمه فارسی”

در این کوچه هایی که تاریک هستند

من از حاصل ضرب تردید و کبریت می ترسم.

من از سطح سیمانی قرن می ترسم.

بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است!

مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد!

مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات!

اگر کاشف معدن صبح آمد، صدا کن مرا!

و من، در طلوع گل یاسی از پشت انگشت های تو، بیدار خواهم شد.

و آن وقت

حکایت کن از بمب هایی که من خواب بودم، و افتاد!

حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم، و تر شد!

بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند!

در آن گیروداری که چرخ زره پوش از روی رویای کودک گذر داشت

قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست؟

بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد!

چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد

چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید.

و آن وقت من، مثل ایمانی از تابش “استوا” گرم

تو را در سرآغاز یک باغ خواهم نشانید.