✍️ شاید یکی از بحث برانگیزترین حوزه های فکری بشری چگونگی فراگیری زبان در همه شکل ها و ابعاد آن، اعم از زبان مادری و زبان های دیگر باشد. بحث فنی در این خصوص را کنار می نهیم و در اینجا به همین بسنده می کنیم که فراگیری زبان مادری یکی از باشکوه ترین پدیده های هستی بشر است، وقتی مشاهده می کنیم که چگونه کودک در همان سال های نخستین بالندگی اش لب به سخن می گشاید و با اطرافیان و به ویژه والدینش ارتباط برقرار می کند. اما در خصوص زبان دیگر اینگونه می نماید که ظرف زبانی کودک پس از فراگیری زبان مادری پر می شود و جا را برای دیگری تنگ می کند و حال باید با توسل به روش های مختلف این آموزه و مهارت یعنی زبان جدید را در آن ظرف گنجانید، و اینجاست که مشکل زبان آموزی رخ می نماید و این همه درس و بحث و پژوهش و دوره های تخصصی و کارشناسی را به خود اختصاص می دهد و کتاب ها و نشریات متعدد در زمینه روش های زبان آموزش سر از بازار نشر برمی آورد و مشتاقان زبان آموزش را مات و سر در گم جلوی قفسه های رنگارنگ و مشحون از کتاب و نوار و لوح های فشرده به تامل وا می دارد که کدام مجموعه، آنها را زودتر به سر منزل مقصود می رساند.
کمتر سراغ داریم که کسی نزد عالم و کارشناس عرصه های مختلف دانش و فن رفته و از آنها چگونگی تسلط به آن تخصص را جویا شود، چون نیک می داند که هر رشته ای، کلاس و دوره های طولانی مدت خاص خود را می طلبد. اما چه بسیارند معلم ها و کارشناسان زبان که در کوی و برزن، حضر و سفر به پرسش گرانی برمی خورند که از آنها راه و روش برتر و کوتاه مدت زبان آموزی را جویا می شوند و خواهان یک نسخه شفابخش برای این درد مزمن و فراگیر می باشند و می خواهند یک شبه ره صد ساله بروند و بشنوند و گفتگو کنند و بخوانند و بر دامنه واژگان شان بیفزایند و به همین هم اکتفا نکرده به مترجمی نیز بپردازند و اثر خود را منتشر سازند.
آرمان گرایی در ذات بشر نهادینه شده است و با گستردن افق های چشم نواز و روح پرور انسان را امیدوارانه به تکاپو برای دستیابی به اهدافش یاری می دهد. اما واقع گرایی هم به نوبه ی خود می تواند انسان را در برداشتن گام های استوار و منطقی و با لحاظ داشتن محدودیت ها یاری رساند و استفاده حداکثری از زمان در اختیار را میسر سازد. همواره گفته ایم گفته ایم و شنیده ایم که معلم چراغ هدایت، برانگیزاننده و الهام بخش است. اما واقع گرایی حکم می کند که او را واجد معجزه گری و دم مسیحایی نپنداریم. او را یاری دانا و همراهی مخلص بدانیم که با همراهی دیگران، گام ها را یکی یکی برای پیمودن پله های ترقی می پیماید. اصل همت، پشتکار، برنامه ریزی، استمرار و تمرین در مهارت آموزی های زبانی است و بالاتر از همه عشق به آموختن است و دوری گزیدن از تعصب های بازدارنده.
پیشنهادهای ویژه
نرم افزار دوره کامل آموزش انگلیسی (ویژه اندروید)
نرم افزار اندروید دلفین همراه با صدا و تمرین، از الفبا تا سطوح بالا، به صورت کاملا خودآموز و بدون نیاز به استاد
باید بدانیم و قانع شویم که زبان، عرصه ظهور منویات بشری است و برای تعامل سازنده، نیاز به شناخت همه عرصه های حیات بشری با استفاده از یکی از مهم ترین ابزارهای آن یعنی زبان داریم. زبان آموزی را بیش از این که وسیله ای برای تحمیل سلیقه و افکار خود بدانیم می بایست محملی برای تعامل سازنده با دیگران تلقی کنیم. پس عرصه زبان آموزی عرصه فرهنگ شناسی هم هست، چون قرار نیست ما با زبان صرفا به خودبینی برسیم بلکه باید جهان بینی را مد نظر قرار دهیم. به بیان خلاصه تر زبان آموزی باید ما را از خودمحوری به در آورده، در اقیانوس پهناور انسان شناسی به غواصی ترغیب نماید. به یاد داشته باشیم که زبان آموزی فقط گفتار آموزی نیست. این را می گوییم چون تلقی بسیاری در همین محدوده تنگ، اسیر است و یکی از آمال خود را حضور در متن زبانی یعنی کشوری که بدان صحبت کند، می دانند. اگر چنین شرایطی مهیا شد، آیا کار تمام می شود؟ پاسخ منفی است. تسلط احتمالی بر گفتار به زبان مقصد، همه ی راه نیست بلکه سایه ای از مقصد است. برای دانشجویان به ویژه آنان که وظیفه سنگین تبلیغ و تدقیق در امور عام و خاص را طالبند، مطالعه متون از اهمیت بالایی برخوردار است. انسان های عمیق اهل مطالعه اند. فقط زبان آموزانی که علاوه بر تمرین مهارت های کلامی و شنیداری به مطالعه روزنامه، مجلات، داستان ها و متن های مختلف می پردازند، زبان را خوب می فهمند، خوب بیان می کنند و خوب می نویسند و ترجمه می کنند.
و سخن آخر این که فن آوری ها و ابزارهای متنوع که دم به دم جای خود را با انواع جدیدتری عوض می کنند و چشم ها و دل ها را مجذوب خود می نمایند، نباید ما را از وظیفه اصلی ذکر شده در بالا دور بدارند. این ابزارها نمی بایست آنچنان ما را شیفته ی خود سازند که در نبودشان همه چیز را دست نیافتنی و داشتنشان را حلال همه مشکلات بپنداریم.
نباید زرق و برق ابزارهای نوین که تا حدودی برآمده از دنیای سوداگری و جامعه مصرفی است ما را از ژرفای ساحت اندیشه و فرهنگ که با ذات زبان آموزی درآمیخته به سطح تجمل گرایی و پوستین اطلس بر دوش اندازی بکشاند و به یاد بیاوریم فرهیختگان گذشته را که با دو چراغ و کلک و کاغذ و بی هیچ ادعایی آثاری ماندگار از خود بر جای نهادند.
