قطعه ای از شعر مثنوی مولوی همراه با ترجمه انگلیسی – (قسمت سیزدهم)

در این پست، بخشی از داستان های مثنوی مولوی را همراه با ترجمه انگلیسی در اختیار علاقه مندان به زبان انگلیسی قرار می دهیم. همچنین این پست برای علاقه مندان به شعر و ادبیات فارسی نیز مورد استفاده می باشد. بسیاری از کاربران دنبال داستان و اشعار انگلیسی فارسی به انگلیسی هستند که به سختی می توانند آنها را پیدا کنند. سایت Languagedownload با قرار دادن گزیده ای از داستان و اشعار مثنوی مولوی به صورت رایگان برای شما عزیزان، قصد دارد رضایت زبان آموزان و کاربران عزیز را نسبت به سایت بی نظیر لنگوئیج دانلود جذب کند.

اکنون قسمت سیزدهم گزیده ای از داستان های مثنوی مولوی را همراه با ترجمه انگلیسی که نام داستان (بازرگان و پیام طوطی او) است را برای شما آماده کرده ایم که بخشی از آن را در اختیار شما زبان آموزان عزیز قرار می دهیم. با کلیک بر روی دکمه “ادامه مطلب” می توانید این بخش را مشاهده کنید:

پیشنهادهای ویژه

Hide your grain to become a trap as a whole, and

hide your bloom pretending to be a blade of grass on the roof.

He who exhibits his goodness too much,

will be faced with a hundred evil fates.

All kinds of tricks, envies and jealousies

will pour on his head like water from skins.

Enemies tear him up in their ardour,

and friends rob him of every chance.

One who shows negligence about sowing in spring

cannot realize the value of this life.

 

One should flee to seek refuge in God’s compassion,

for, He bestows thousands of favours on human beings.

 

The parrot gave him one or two counsels sincerely

and then said farewell on departure.

The merchant said: “Go and good luck to you.

Now you have shown me a new way to live.”

He said to himself: “This is my advice,

to follow his way which is very bright.”

“My soul cannot be inferior to the parrot’s.

A spirit should have such a fine consequence!”

پیشنهادهای ویژه

“ترجمه فارسی”

دانه پنهان کن بکلی دام شو

غنچه پنهان کن گیاه بام شو

هر که داد او حُسن خود را درمَزاد

صد قضای بد سوی او رو نهاد

حیله ها و خشمها و رشکها

بر سرش ریزد چو آب از مَشکها

دشمنان او را ز غیرت می درند

دوستان هم روزگارش می برند

آنکه غافل بود از کشت و بهار

او چه داند قیمت این روزگار

در پناه لطف حق باید گریخت

کاو هزاران لطف بر ارواح ریخت

یک دو پندش داد طوطی بی نفاق

بعد از آن گفتش سلام الفراق

خواجه گفتش فی امان الله برو

مر مرا اکنون نمودی راه نو

خواجه با خود گفت کاین پند من است

راه او گیرم که این ره روشن است

جان من کمتر ز طوطی کی بود؟

جان چنین باید که نیکو پی بود.