شعری از سهراب سپهری به نام غربت – فارسی به انگلیسی

در این پست، شعری از سهراب سپهری را همراه با ترجمه در اختیار علاقه مندان به زبان انگلیسی قرار می دهیم. همچنین این پست برای علاقه مندان به شعر و ادبیات فارسی نیز مورد استفاده می باشد. بسیاری از کاربران دنبال اشعار انگلیسی و یا شعرهای فارسی به انگلیسی هستند که به سختی می توانند آنها را پیدا کنند. سایت Languagedownload با قرار دادن گزیده ای از اشعار بزرگان به صورت رایگان برای شما عزیزان، قصد دارد رضایت زبان آموزان و کاربران عزیز را نسبت به سایت بی نظیر لنگوئیج دانلود جذب کند.

قسمت بیست و دوم از شعر سهراب سپهری، به نام ” غربت ” را بر روی سایت قرار داده ایم: (برای مشاهده روی ادامه مطلب کلیک کنید)

پیشنهادهای ویژه

Nostalgia

The moon is hovering over the village.

Its inhabitants are asleep.

On this terraced-roof, I smell the adobe of nostalgia.

The light in neighbour’s garden is on.

Mine i soff.

The moonlight is shining on a plateful of cucumbers, on the water pitcher.

 

Frogs are croaking.

An owl is hooting.

 

The mountain is nearby: behind the maples behind the service trees.

And the desert is visible.

Rocks are not visible, flowerets are not visible.

From afar, shadows are visible like water’s solitude, like God’s song.

 

It must be midnight.

That is the Great Bear, two spans above the rooftop.

The sky is not blue. It was blue during the day.

I should remember to go to Hasan’s Orchard tomorrow to buy greengages and dried apricots.

I should remember to go to the abattoir tomorrow to make sketches of goats,

Of brooms, and of their reflection in water.

I should remember to rescue the butterflies falling in water.

 

I should remember not to commit a thing to offend against the laws of earth.

 

I should remember to wash my towel with soap bark at the stream tomorrow.

I should remember I am solitary.

 

The moon is over Solitude.

 

” ترجمه فارسی “

غربت

ماه بالای سر آبادی است،

اهل آبادی در خواب

روی این مهتابی، خشت غربت را می بویم.

باغ همسایه چراغش روشن.

من چراغم خاموش.

ماه تابیده به بشقاب خیار، به لب کوزه ی آب.

غوک ها می خوانند.

مرغ حق هم گاهی.

کوه نزدیک من است: پشت افراها، سنجدها.

و بیابان پیداست.

سنگ ها پیدا نیست، گلچه ها پیدا نیست.

سایه هایی از دور، مثل تنهایی آب، مثل آواز خدا پیداست.

نیمه شب باید باشد.

دب اکبر آن است: دو وجب بالاتر از بام.

آسمان آبی نیست، روز آبی بود.

یاد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم.

یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بزها بردارم،

طرحی از جاروها، سایه هاشان در آب.

یاد من باشد، هرچه پروانه که می افتد در آب، زود از آب درآرم.

یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بربخورد.

یاد من باشد فردا لب جوی، حوله ام را هم با چوبه بشویم.

یاد من باشد تنها هستم.

ماه بالای سر تنهایی است.