قطعه ای از شعر سهراب سپهری به نام صدای پای آب – انگلیسی به فارسی

در این پست، بخشی از شعر سهراب سپهری را همراه با ترجمه در اختیار علاقه مندان به زبان انگلیسی قرار می دهیم. همچنین این پست برای علاقه مندان به شعر و ادبیات فارسی نیز مورد استفاده می باشد. بسیاری از کاربران دنبال اشعار انگلیسی و یا شعرهای فارسی به انگلیسی هستند که به سختی می توانند آنها را پیدا کنند. سایت Languagedownload با قرار دادن گزیده ای از اشعار بزرگان به صورت رایگان برای شما عزیزان، قصد دارد رضایت زبان آموزان و کاربران عزیز را نسبت به سایت بی نظیر لنگوئیج دانلود جذب کند.

قسمت سیزدهم از شعر سهراب سپهری، به نام ” صدای پای آب ” را بر روی سایت قرار داده ایم: (برای مشاهده روی ادامه مطلب کلیک کنید)

Let’s delight our palate in the vineyard

And open our mouths when the moon rises.

Let’s not say the night is a foul thing

Or the glow-worm is ignorant of the garden’s insight.

 

Let’s fetch baskets

And fill them with all these reds and greens.

 

Let’s eat bread and mellow for breakfast.

Let’s plant a sapling in every pitch of each sentence.

And sow Seeds of Silence between two syllables.

Let’s not read a wind-free book

And the book in which the skin of dew is not wet

And the book in which the cells are dimension-free.

Let’s not wish the fly scared off the Fingertips of Nature.

Let’s not wish the panther wiped away from Creation.

Life would lack something with no worms.

The laws of tree would suffer without caterpillars.

Our hands would seek something if there was no death.

The Living Logic of Flight would alter if there was no light.

There was a void in the mind of the seas before seaweed emerged.

 

Let’s not ask where we are.

Let’s smell the fresh hospital petunias.

 

Let’s not ask where the Fountain of Fortune is

Why the Heart of Truth is blue

What a night, what a breeze our forefathers experienced.

Behind us is no living space.

Behind us is no singing bird.

Behind us is no blowing wind.

 

پیشنهادهای ویژه

” ترجمه فارسی “

در موستان گره ی ذایقه را باز کنیم.

و دهان را بگشاییم اگر ماه درآمد.

و نگوییم که شب چیز بدی است.

و نگوییم که شب تاب ندارد خبر از بینش باغ.

و بیاریم سبد

ببریم این همه سرخ، این همه سبز.

صبح ها نان و پنیرک بخوریم.

و بکاریم نهالی سر هر پیچ کلام.

و بپاشیم میان دو هجا تخم سکوت.

و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید.

و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست.

و کتابی که در آن یاخته ها بی بُعدند.

نخواهیم مگس از سر انگشت طبیعت بپرد.

و نخواهیم پلنگ از در خلقت برود بیرون.

و بدانیم اگر کرم نبود، زندگی چیزی کم داشت.

و اگر خنج نبود، لطمه میخورد به قانون درخت.

و اگر مرگ نبود، دست ما در پی چیزی می گشت.

و بدانیم اگر نور نبود، منطق زنده ی پرواز دگرگون می شد.

و بدانیم که پیش از مرجان، خلا ای بود در اندیشه ی دریاها.

و نپرسیم کجاییم،

بو کنیم اطلسی تازه ی بیمارستان را.

و نپرسیم که فواره ی اقبال کجاست

و نپرسیم چرا قلب حقیقت آبی است

و نپرسیم پدرهای پدرها چه نسیمی، چه شبی داشته اند.

پشت سر نیست فضایی زنده.

پشت سر مرغ نمی خواند

پشت سر باد نمی آید.