شعری از سهراب سپهری به نام تپش سایه ی دوست – با ترجمه انگلیسی

در این پست، شعری از سهراب سپهری را همراه با ترجمه در اختیار علاقه مندان به زبان انگلیسی قرار می دهیم. همچنین این پست برای علاقه مندان به شعر و ادبیات فارسی نیز مورد استفاده می باشد. بسیاری از کاربران دنبال اشعار انگلیسی و یا شعرهای فارسی به انگلیسی هستند که به سختی می توانند آنها را پیدا کنند. سایت Languagedownload با قرار دادن گزیده ای از اشعار بزرگان به صورت رایگان برای شما عزیزان، قصد دارد رضایت زبان آموزان و کاربران عزیز را نسبت به سایت بی نظیر لنگوئیج دانلود جذب کند.

قسمت بیست و هفتم از شعر سهراب سپهری، به نام ” تپش سایه ی دوست ” را بر روی سایت قرار داده ایم: (برای مشاهده روی ادامه مطلب کلیک کنید)

پیشنهادهای ویژه

The Friend’s Beating Shadow

We were approaching the village.

Our eyes filled with the interpretation of the living native moon.

The night within our sleeves.

 

We were passing by a dry gully.

Ears filled with the words of meadows.

Bundles filled with the reflection of distant towns.

Rough Logic of the Earth flowing beneath our feet.

 

Taste of Repose kept shifting in between our teeth.

Our shoes made of prophecy would lift us from the ground like a breeze.

Our sticks would carry eternal spring on their shoulders.

Each one of us had a sky in every nook of mind.

Every movement of our hand would sing at the flutter of a wing enchanted by dawn.

Our pockets reflected the Chirpings of Childhood Mornings.

We were a party of lovers,

Walking past the poverty-stricken villages

Overwhelming with cordiality.

 

Our heads mechanically bent over a pond.

Night evaporated over our faces.

And the friend’s ears caught the Friend’s voice.

 

پیشنهادهای ویژه

“ترجمه فارسی”

تپش سایه ی دوست

تا سواد قریه راهی بود.

چشم های ما پر از تفسیر ماه زنده ی بومی.

شب درون آستین هامان.

می گذشتیم از میان آبکندی خشک.

از کلام سبزه زاران گوش ها سرشار.

کوله بار از انعکاس شهرهای دور.

منطق زبر زمین در زیر پا جاری.

زیر دندان های ما طعم فراغت جابجا می شد.

پای پوش ما که از جنس نبوت بود، ما را با نسیمی از زمین می کند

چوبدست ما به دوش خود بهار جاودان می برد.

هر یک از ما آسمانی داشت در هر انحنای فکر.

هر تکان دست ما با جنبش یک بال مجذوب سحر می خواند.

جیب های ما صدای جیک جیک صبح های کودکی می داد.

ما گروه عاشقان بودیم و راه ما

از کنار قریه های آشنا با فقر

تا صفای بی کران می رفت.

بر فراز آبگیری خود بخود سرها همه خم شد:

روی صورت های ما تبخیر می شد شب.

و صدای دوست می آمد به گوش دوست.